Lieve Marijke,
“Bedankt hé en tot binnenkort, ook aan de jongens!” Dit moeten zowat de laatste woorden geweest zijn die ik tegen je sprak nog geen twee weken geleden, na ons concert Musical Notes in CC Belgica. “Graag gedaan”, antwoordde je nog.
Toen we vorige week je plotse overlijden vernamen, moest ik opnieuw aan deze woorden denken. Het typeert je zo, in die 18 jaar dat ik de kans had jou te kennen als gemotiveerde muzikante en lid van onze Koninklijke Muziekkapel Brandweer Dendermonde. 18 jaar musiceerden wij samen, maar velen onder ons kenden je al veel langer, want 34 jaar lang maakte je deel uit van de Muziekkapel. Op 13-jarige leeftijd zette je je eerste voetstappen bij de Muziekkapel, toen nog in het trommelkorps, nadien als fluitiste. Onder de vleugels van je vader Raf werd je nadien ook hulpverlener bij de brandweer. Maar al die jaren bleef je je – net als je vader – ook enthousiast inzetten voor de Muziekkapel. Jij groeide uit tot een gedreven en haast onvervangbare kracht.
Voor en na een concert was je er heel vaak bij om een handje toe te steken met opbouwen en afbreken. We konden zelfs een aantal keer beroep op je doen als chauffeur. Maar je inzet voor en achter de schermen was niet het enige dat je typeerde. Je was een vriend voor velen van ons, een luisterend oor en vaak had je wel een goede raad klaar.
Onze jonge fluitisten keken naar je op. Je nam Anouk en Claudia en later ook Isabelle en Liesbeth mee op sleeptouw. En ook je kinderen probeerde je te stimuleren om de liefde voor de muziek te ontdekken. Je was me vorig jaar nog zo dankbaar dat ik Tom enkele trommellessen gaf en dat je zelf thuis met hem je trommel weer kon bovenhalen en met hem oefenen. En vorige week in de marge van ons concert hadden we het nog over je ultieme droom: 2020, een volgende Ros Beiaardommegang, die je graag nog eens wou meedoen en dit keer ook met je beide kinderen in een rol. Wat zou dat een uniek moment geweest zijn.
Marijke, wij bewonderden jou, de manier waarop jij in het leven stond, de manier waarop je elke tegenslag opnieuw wist te verwerken: het veel te vroege overlijden van je mama, je grote liefde, Jef, maar ook je ongeval vorig jaar. Telkens opnieuw wist je de moed en levensvreugde te herwinnen en ging je er weer vol tegenaan, ook in onze Muziekkapel. En wanneer we je door vele omstandigheden soms in onze vereniging voor een tijdje moesten missen, wisten we: Marijke, die komt wel terug.
Maar nu lieve Marijke, ligt het even anders, je komt niet meer terug. Onze “Tot binnenkort” is er één geworden van “Tot ooit”. Je stoel blijft nu voortaan leeg. En daarom spelen onze instrumenten vandaag ook niet, want we moeten er aan wennen, dat je fluit of piccolo niet meer zal weerklinken. We moeten verder zonder jou. Het zal niet gemakkelijk zijn, maar de gedachte aan om wie je was, zal ons sterken. De levenslust en de kracht waarmee jij in het leven stond, sterken ons. We zullen er proberen zijn als echte vrienden voor je vader Raf en je flinke zonen Tom en Sam, zoals ook jij voor ons een echte vriend was. Ze zullen op ons kunnen blijven rekenen en zijn altijd welkom bij de Muziekkapel.
Marijke, in naam van alle leden van de Koninklijke Muziekkapel Brandweer Dendermonde: bedankt, voor alles. Rust nu zacht.